Σε μια εποχή Δικτατορίας με τα συναισθήματα να εναλλάσσονται, όταν τελειώνει η μέρα και ησυχία πλημμυρίζει το δωμάτιο, καθώς όλοι είναι κουρασμένοι, πέφτουν για ύπνο. "Ευ πο - λυ πο"; Ρωτάνε οι δύο αδερφές, η Μέλισσα (αφού, όπως υποστηρίζει και ο Νίκος, το χαϊδευτικό Μέλια δεν θα πει τίποτα) και η Μυρτώ. Δύο αδέρφια που, με την έναρξη του σχολείου και της Δικτατορίας, οδηγούνται σε δύο εντελώς διαφορετικούς δρόμους. Η Μέλισσα βοηθάει τον επαναστάτη Νίκο και το καπλάνι να γλιτώσουν από τα νύχια της Δικτατορίας, ενώ η Μυρτώ ετοιμάζεται να γίνει η πρώτη φαλαγγίτισσα και αρχηγός. Το καπλάνι τούς παρατηρεί μέσα από την βιτρίνα του σαλονιού, έχοντας ανοιχτό το μαύρο του μάτι. Όλα ξεδιαλύνονται όμως μόλις ανοίγει το γαλάζιο του μάτι, και το «Ευ-πο» επιστρέφει στα πρόσωπα των δύο κοριτσιών. Ένα μυθιστόρημα που ξετυλίγει τους φόβους, τα μυστικά και τους κινδύνους της Δικτατορίας, τονίζοντας παράλληλα την γενναιότητα και την εμπιστοσύνη. Δόμνα Σ.
Το καπλάνι της βιτρίνας είναι ένα βιβλίο που με εντυπωσίασε από τις πρώτες σελίδες. Όταν μάλιστα έμαθα ότι είναι αυτοβιογραφικό, σκέφτηκα πόσο περιπετειώδης ήταν η ζωή της Άλκης Ζέη στην παιδική της ηλικία! Οι ήρωες οι οποίοι μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον ήταν η Μέλια και η Μυρτώ, που είχαν τη δικιά τους γλώσσα επικοινωνίας, καθώς και ο παππούς, ο οποίος, αντί για παραμύθια, έλεγε ιστορίες από τη μυθολογία. Αναστασία Φ.
Σε αυτό το βιβλίο βασικοί ήρωες είναι δυο κορίτσια αδέλφια, η Μέλια και η Μυρτώ, που μένουν σε ένα νησί του Αιγαίου μαζί με το μπαμπά την μαμά τους και τον παππού τους ο οποίος είναι ένας σοφός άνθρωπος υπέρ της δημοκρατίας. Στο σπίτι στην βιτρίνα έχουν μια βαλσαμωμένη τίγρη το ‘καπλάνι’. Κάθε καλοκαίρι πηγαίνουν στο Λαγαμάρι όπου εκεί έρχεται ο Νίκος που τους λέει ιστορίες για το καπλάνι και την δημοκρατία. Όταν όμως μπήκε η δικτατορία, κυνηγούσαν τον Νίκο και αυτός κρυβόταν. Τι θα γίνει τελικά; Η σκηνή που μου άρεσε περισσότερο ήταν όταν η Μέλια και ο Νολης πήγαν στο μύλο με το μισό φτερό για να πάνε το καλάθι στο Νίκο και είδαν δυο χωροφύλακες και νόμιζαν ότι θα πιάσουν τον Νίκο. Αυτή η σκηνή μου άρεσε γιατί μου προκαλούσε άγχος και αγωνία μαζί αλλά στο τέλος ανακούφιση.
Ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο παππούς των κοριτσιών γιατί πιστεύω ότι είναι ο πιο σοφός και πάντα λέει σοφά λόγια και έχει δίκιο.
Προτείνω αυτό το βιβλίο στους συμμαθητές μου γιατί είναι ένα βιβλίο που σου προκαλεί διάφορα συναισθήματα, καθώς το διαβάζεις, έχεις άγχος και αγωνία και στο τέλος ανακούφιση. Είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο που, καθώς το διαβάζεις, απορροφάσαι σε αυτό.
Αν συναντούσα τον συγγραφέα θα τον ρωτούσα τι απέγινε τελικά ο Νίκος. Αν τον έπιασαν ή αν επέστρεψε. Επίσης, θα τον ρωτούσα από πού πήρε έμπνευση για να γράψει το βιβλίο.
Αν μου δινόταν η ευκαιρία το τέλος του βιβλίου θα ήθελα να γίνονταν αλλιώς. Θα ήθελα να ξαναερχόταν η δημοκρατία και ο Νίκος να ήταν ελεύθερος.
Το βιβλίο που διάβασα είναι το "Kαπλάνι της βιτρίνας" και μου άρεσε γιατί σε ταξιδεύει σε όμορφα μέρη που δεν είχες φανταστεί ποτέ. Επίσης, μπορεί να χαρακτηριστεί σε μερικά σημεία συγκινητικό γιατί μιλάει για εποχή Δικτατορίας. Όλοι οι ήρωες μου άρεσαν, αλλά ο Νίκος με ενθουσίασε με το θάρρος του. Θα μου άρεσε να έπαιρνα την θέση της Μέλιας ή της Μυρτώς, γιατί είναι δύο κορίτσια της ηλικίας μου. Το τέλος του βιβλίου δεν μου άρεσε πολύ, γιατί περίμενα να τελειώσει με τον γυρισμό του Νίκου και το τέλος της Δικτατορίας. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η εικόνα με τους χωροφύλακες που διέλυαν το καπλάνι. Η σελίδα που μου άρεσε και θα διαβάσω στη συγκέντρωση των μελών είναι η 160 γιατί μπήκαν οι χωροφύλακες στο δωμάτιο με το καπλάνι και το κατέστρεψαν. Η απορία μου είναι ποια είναι η πηγή έμπνευσης της συγγραφέα. Κωνσταντίνα Ρ.
"Ευ πο - λυ πο"! Ακόμη θυμάμαι τα βράδια της παιδικής ηλικίας μου που τέλειωναν γλυκά με αυτή τη φράση... Εγώ κι ο αδερφός μου αγαπήσαμε το βιβλίο "Το καπλάνι της βιτρίνας" της κ. Άλκης Ζέη και κρατήσαμε αυτή την όμορφη φράση συντροφιά για τα βράδια μας! Ο ήρωας ο οποίος με κέρδισε ήταν ο Νίκος, και πολύ θα ήθελα να είχα έναν τέτοιο ξάδερφο να με μαγεύει με καπλάνια, με ιστορίες ζωής, να ονειρεύομαι μαζί του και, γιατί όχι, να κινδυνεύω μαζί του για τη δημοκρατία, την ελευθερία... αγαθά δεδομένα σήμερα! Τη Μέλια τη ζηλεύω, διότι έχει ένα από τα πιο όμορφα ονόματα που έχω ακούσει, και διότι η ζωή της ήταν συναρπαστική!
Αυτά τα γράφω τώρα που είμαι πολύ μεγάλη, αλλά εκφράζουν τις αναμνήσεις και τις εντυπώσεις του παιδιού που ήμουν κάποτε, αν και, πού και πού, έρχεται στα όνειρά μου και μου θυμίζει κάποιες νοσταλγικές στιγμές του παρελθόντος, κλείνοντάς μου το μάτι... Ευαγγελία Ριτζαλέου, φιλόλογος