Η ηρωίδα του βιβλίου της Άλκης Ζέη συνομιλεί με την Κωνσταντίνα, μια μαθήτρια του 1ου Γυμνασίου Δράμας. Τι έχουν, άραγε, να πούνε;
Όταν ζούσα στην Αθήνα, μέναμε δίπλα σε μια οικογένεια με ένα συνομήλικό μου κοριτσάκι, την Κωνσταντίνα. Σήμερα είναι 15 χρονών, σαν κι εμάς. Επιστρέφοντας στη Δράμα, χαθήκαμε, και προχθές μου έστειλε ένα γράμμα με την ιστορία της. Συγκλονίστηκα! Μου είπε να διαβάσω την ιστορία της και στους κολλητούς μου, μήπως και γλιτώσουν κάποιοι… Θα καταλάβετε τι εννοώ! Ακούστε:
Αγαπημένη μου Παναγιώτα,
Πέρασε αρκετός καιρός από τότε που φύγατε για τη Δράμα! Είναι αλήθεια πως μου έλειψες! Χάθηκα, διότι συνέβησαν πολλά στη ζωή μου! Θυμάσαι που η μαμά και ο μπαμπάς αποφάσισαν να φύγουμε για τη Γερμανία; Ε, λοιπόν φύγαμε. Είχα τόσο χαρεί για την καινούρια ζωή μας στη Γερμανία, που ούτε μου πέρασε απ’ το νου πως οι γονείς μου θα χώριζαν, κι ακόμη χειρότερα, ότι θα με έστελναν μόνη πίσω στην Ελλάδα να ζήσω με τη γιαγιά μου!
Ας πάρουμε τα γεγονότα απ’ την αρχή!
Ήμουν 13 χρονών. Όταν γεννήθηκα, μου είπαν πως πάλευα να ξεμπλέξω από…τις αράχνες, όπως είχε πει ο γιατρός που με πρωτοείδε! Σαν να το’ ξερε! Η γιαγιά μου, όταν με πρωτοείδε «λειψανάκι» με χαρακτήρισε. Από βρέφος φαινόταν ότι θα είμαι ένα φιλάσθενο παιδί!
Η γιαγιά, του μπαμπά μου η μαμά, δε με αγαπούσε και δεν την αγαπούσα! Εκείνη μόνο την ξαδέρφη μου τη Βενετία είχε αγαπήσει! Η γιαγιά ούτε μου διάβαζε ούτε με έπαιζε! Δεν αγαπούσε και τη μαμά μου! Κι όταν οι γονείς μου της ανακοίνωσαν ότι θα φεύγαμε στη Γερμανία, για να δουλέψουν οι γονείς μου σε ελληνικά σχολεία, νομίζω ότι χάρηκε, επειδή θα γλίτωνε από εμένα!
Στη Γερμανία μέναμε στο Άαχεν. Το σπίτι μας ήταν μεγάλο σε ένα δρόμο με δέντρα και λουλούδια! Είχα διαλέξει ένα όμορφο μεγάλο κρεβάτι και το πάπλωμά μου ήταν πουπουλένιο. Όλη μου η ζωή ήταν στα πούπουλα!
Ο Διευθυντής του σχολείου, ο χερ Χάινερ, όπως και η δασκάλα μου, με αγαπούσαν πολύ! Ο Διευθυντής, όταν με γνώρισε, είπε πως έχω βλέμμα έξυπνο και θεληματικό και πως θα τα καταφέρω!
Στο σπίτι μας έρχονταν φίλοι, τη μαμά μου την αγαπούσαν όλοι στο σχολείο που δούλευε και παράλληλα σπούδαζε και στο Πανεπιστήμιο.Με τον μπαμπά κάναμε όμορφες βόλτες… και η ζωή μας ήταν όμορφη, πολύ όμορφη…
Και ξάφνου όλα γκρεμίστηκαν….
Η μαμά κι ο μπαμπάς αποφάσισαν να χωρίσουν, κι ας έλεγαν ότι αγαπιούνται… Τελεσίδικο!
Κι ο κύριος Μιχάλης θα γίνει δεύτερος μπαμπάς μου και η φράου Μπριγκίτε δεύτερη μαμά μου…
Γιατί; Αφού αγαπιούνται και με αγαπούν! Γιατί;
Και το χειρότερο; Με στέλνουν πίσω στη γιαγιά, στην Ελλάδα! Για το καλό μου! Το είπε μια παιδοψυχολόγος και ένας γιατρός για το βήχα μου, γιατί έβηχα, έβηχα πολύ! Και τι ξέρουν αυτοί για το καλό μου; Είχα θυμώσει πολύ!
Και γύρισα στην Ελλάδα. Μόνη! Κι έμεινα με τη γιαγιά, τη Φάρμουρ, έτσι την έλεγα, και τις τρεις Ασπασίες, τις τρεις φίλες της από την Αντίσταση! Το δωμάτιό μου ήταν μικρό, ένα κλουβί…
«Μα δεν πήρες είδηση τίποτε;» ρωτούσε και ξαναρωτούσε η γιαγιά για το χωρισμό των γονιών μου.
«Όχι, τίποτα!»
Στο σχολείο στην Ελλάδα πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου. Το κτίριο ήταν απαίσιο, καμιά σχέση με αυτό της Γερμανίας! Και η Διευθύντρια αυστηρή! Κάποια παιδιά και η ελληνικού με πλησίασαν… και ο κύριος Μπένος, ο μαθηματικός!
Ξεχώρισα κι ένα αγόρι, το Λουμίνη. Όχι δεν τον έλεγαν έτσι. Εγώ τον βάφτισα Λουμίνη, επειδή ήταν ολόιδιος ο φίλος του Πινόκιο! Ήταν παιδί μεταναστών κι έπαιζε πιάνο πολύ όμορφα!
Η μαμά κι ο μπαμπάς δεν ήρθαν τα Χριστούγεννα! Μου το είχαν υποσχεθεί και δεν το έκαναν! Η μαμά τώρα νοιάζεται για το μωρό του κυρίου Μιχάλη κι ο μπαμπάς έχει τη Φράου Μπριγκίτε και την απαίσια κόρη της! Κι εγώ είμαι μόνη μου, με τη γιαγιά που δε μ ’αγαπά! Αυτή αγάπησε μόνο την ξαδέλφη μου τη Βενετία! Με λέει ανάγωγη! Από τότε που ήρθα στην Ελλάδα κανένας δε με είχε αγκαλιάσει, κανένας δε με είχε φιλήσει! Κανένας! Ούτε μια φορά! Τα προβλήματα στο σχολείο μεγαλώνουν! Δε θέλω να θυμάμαι το Άαχεν. Θέλω μονάχα να μη σκέφτομαι τίποτα, τίποτα! Τη λύση τη βρήκα, σε ένα γαλάζιο χαπάκι, και μετά κι άλλο κι άλλο… Μου τα έδωσε ο Λουμίνης! Και έγινα ψεύτρα και κλέφτρα! Και… μπλέχτηκα στις αράχνες μου… είναι τόσο πυκνές που δεν μπορώ να τις τραβήξω! Γίνομαι ένα κουβάρι μαζί τους!
«Μα δεν κατάλαβες τίποτε Ισμήνη;», ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν οι Ασπασίες τη γιαγιά μου… Τίποτε απαντούσε εκείνη.
Η γιαγιά είπε πως τώρα με εμένα ήταν πιο δύσκολα κι απ’ τους Γερμανούς, στην Αντίσταση! Κάθε μέρα με περιποιείται κι επιμένει να πάμε κάπου να με βοηθήσουν! Οι Ασπασίες κλαίνε. Έρχεται και ο κύριος Μπένος με τη Μαρίνα, τη φίλη του. Εκείνη ξέρει πώς περνάω… Το έζησε και ξέφυγε… Και μου μιλά, για να με βοηθήσει, για να ξεφύγω κι εγώ! Για το Λουμίνη δεν έλεγα τίποτε, κι ας με ρωτούσαν!
Και ήρθε να με δει κι ένα κορίτσι, με ένα μενταγιόν κι ένα χαρτάκι από το Λουμίνη, «φερτσάιουνγκ», συγνώμη στα γερμανικά, από εκείνον! Ο Λουμίνης «έφυγε»! Έκλαψα, έκλαψα πολύ!
Την άλλη μέρα είπα στη Φάρμουρ να ζητήσουμε βοήθεια! Με αγκάλιασε και έκλαψε. Οι Ασπασίες έλεγαν πως δεν την είδαν ποτέ να κλαίει, ούτε όταν γλίτωσε τον παππού από τα νύχια των Γερμανών!
«Αυτά τα νύχια είναι πιο σκληρά κι από τα νύχια των Γερμανών», της είχε πει ο κύριος Μπένος! Τελικά ζητήσαμε βοήθεια! Η Φάρμουρ μου κρατούσε το χέρι και στο λαιμό μου κρεμόταν το μενταγιόν του Λουμίνη!
Εγώ ξέφυγα… Πάλεψα και ξεμπερδεύτηκα από τις αράχνες μου! Ο Λουμίνης δεν τα κατάφερε, ο Σταύρος ήθελα να πω… Έτσι τον έλεγαν!
Οι αράχνες τυλίγονται γύρω μας, όταν λείπει το χέρι που αγκαλιάζει, όταν λείπουν τα λόγια αγάπης που ενθαρρύνουν, συγχωρούν! Εμείς τα παιδιά θέλουμε αγάπη και υποστήριξη. Θέλουμε την αλήθεια!
Σας αγαπώ
Κωνσταντίνα
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Ευαγγελία Ριτζαλέου, φιλόλογος.
Υ.Γ. Να προσέχετε τους εαυτούς σας! Να συζητάτε με τους γονείς σας. Να ζητάτε να είναι δίπλα σας! Στα εύκολα και στα δύσκολα!