Ο θησαυρός της Βαγίας, Ζωρζ Σαρή
Οι βασικοί ήρωες της ιστορίας μας είναι τα παιδιά, ο Αλέξης, ο Κλού, η Λίνα, ο Άγγελος, η Ράνια και η Σόφη. Τόπος: Αίγινα. Χρόνος: Στα τέλη της δεκαετίας του 60’, πιθανότατα το 1968 (με βάση την ηλικία του Γερμανού Χανς Σούλτς ο οποίος την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία μας είναι 45 χρονών, ενώ το 1943 στην Βαγία ήταν 20).
Τρεις οικογένειες πηγαίνουν για καλοκαιρινές διακοπές στην Αίγινα. Εκεί τους συναντά μια φίλη, η Νικόλ, η οποία τους λέει την ιστορία ενός γερμανού ο οποίος, όταν ήταν νέος, βρίσκονταν στην Βαγία σαν στρατιώτης, και ζητάει την βοήθειά τους, για να συγκεντρώσει περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτόν, μια που είχε πάθει αμνησία. Τα παιδιά ενθουσιάζονται με την ιστορία και πρόθυμα την βοηθάνε. Σύντομα μαθαίνουν ότι ο γερμανός είχε κλέψει τις λίρες της οικογένειας με την οποία έμενε και έτσι τα παιδιά μπαίνουν σε ένα κυνήγι θησαυρού, ακολουθώντας τα στοιχεία που είχε αφήσει ο στρατιώτης, για να τις επιστρέψουν στην οικογένεια. Τελικά, με πολύ πείσμα, τα καταφέρνουν και ανακαλύπτουν τον «θησαυρό».
Ο αγαπημένος μου ήρωας είναι η Λίνα, γιατί παρόλο που είναι η πιο μικρή και όλοι γι’ αυτόν τον λόγο δεν την υπολόγιζαν, τελικά αποδείχτηκε η πιο έξυπνη, αφού αυτή τελικά έλυσε τον «γρίφο» του Χανς.
Η σκηνή που μου άρεσε περισσότερο ήταν αυτή που η κυρία Μαρία, παρόλο που ήξερε ότι ο Χανς έκλεψε τις λίρες, ολόκληρη δηλαδή την περιουσία της οικογένειας, φεύγοντας αυτός από την Βαγία του είπε «ο Θεός να σε συγχωρήσει». Μου άρεσε αυτή η σκηνή και με συγκίνησε, γιατί φανερώνει την απέραντη καλοσύνη και μεγαλοψυχία της κυρά-Μαρίας, ενώ κανονικά θα περιμέναμε να του κρατήσει κακία και να του θυμώσει ή να τον καταγγείλει. Αντίθετα, αυτή τον συγχώρεσε και ζήτησε και από τον Θεό να τον συγχωρήσει.
Οι συμμαθητές μου πρέπει να το διαβάσουν, γιατί είναι ένα υπέροχο παιδικό βιβλίο περιπέτειας, με δράση, με μια ωραία ιστορία που δεν είναι βαρετή, αλλά κυρίως γιατί έχει ωραίο τέλος, όχι μόνο γιατί τελικά βρήκαν τις λίρες αλλά γιατί αυτό που έγινε ήταν το σωστό και το δίκαιο, και η οικογένεια πήρε πίσω αυτά που την ανήκαν.
Θα ρωτούσα την συγγραφέα γιατί δεν παρουσίασε καθόλου τον Χάνς Σούλτς να συμμετέχει στην ιστορία μας, έστω και στο τέλος. Δεν θα άλλαζα το τέλος του βιβλίου γιατί μου άρεσε πολύ ότι έγινε αυτό που ήταν δίκαιο, η οικογένεια Χαλδαίου πήρε πίσω τις λίρες, ο Σούλτς ξαναθυμήθηκε και προσπάθησε να επανορθώσει για το λάθος του, αφού ανέλαβε τις σπουδές των εγγονιών της κυρά-Μαρίας. Μέσα από τα βιβλία πρέπει να παίρνουμε το καλό παράδειγμα και να μαθαίνουμε. Το τέλος μας βοηθάει να το κάνουμε. Χρυσούλα Κ.