Ο "Ψεύτης παππούς" είναι ένα από τα λίγα βιβλία που έχω διαβάσει και μου άλλαξε ριζικά τη γνώμη μου γι΄ αυτά! Με εντυπωσίασε και με κράτησε σε αγωνία ως το τέλος, αφήνοντάς με άφωνο! Ένας παππούς (που ποιο παιδί δε θα τον ήθελε δικό του) λέει ιστορίες παράξενες στον εγγονό του, τον Αντώνη, ο οποίος δεν πιστεύει όσα ισχυρίζεται. Ένας παππούς μέσα στην περιπέτεια και στο μυστήριο, κάνοντας ακόμη κι εμένα να αναρωτηθώ αν είναι αλήθεια όσα λέει. Το τέλος ήταν συγκινητικό και αναπάντεχο με το θάνατο του ψεύτη παππού αλλά και με την εξακρίβωση των αληθινών ιστοριών του! Αβραάμ Τ.
Από τον τίτλο ο καθένας θα καταλάβαινε ότι αυτό το βιβλίο είναι σχετικά με έναν παππού που μάλλον λέει πολλά ψέματα. Είναι όμως αυτή η αληθινή υπόθεση του βιβλίου;
Το βιβλίο εγώ θα το χαρακτήριζα ως ένα δραματικό βιβλίο που ξυπνάει στον αναγνώστη συναισθήματα συγκίνησης, τρυφερότητας και οικογενειακής αγάπης. Αναφέρεται στον παππού του δεκάχρονου Αντώνη, ο οποίος είναι συνταξιούχος ηθοποιός του θεάτρου γύρω στα ογδόντα και διηγείται συνεχώς ιστορίες από το παρελθόν αλλά και γεγονότα που συνέβησαν για να δικαιολογήσει την αργοπορία του, όταν τον περίμενε ο Αντώνης ,ο οποίος τον ακούει με δυσπιστία και αναρωτιέται αν οι ιστορίες του είναι αλήθεια ή ψέματα. Όμως, ενδείξεις αποδεικνύουν ότι ο παππούς λέει την αλήθεια.
Στις ιστορίες από το παρελθόν κύριο ρόλο παίζει η παλιά αγαπημένη του παππού, η Μαργκώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν ο Αντώνης με τον παππού του επισκέπτονται την Κω, για να συναντήσουν την κόρη της Μαργκώ και την συνονόματη εγγονή της, αφού η ίδια έχει πεθάνει, ο Αντώνης αποκαλύπτει ότι η Μαργκώ ήταν έγχρωμη και με θυμό ρωτάει τον παππού του γιατί δεν του το είχε πει. Εκείνος σοφά του απαντάει ότι άραγε θα επέμενε να του το είχε πει αν η Μαργκώ ήταν άσπρη;
Το στοιχείο που κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία είναι το τι απέγινε η γιαγιά του Αντώνη, καθώς ούτε ο ίδιος γνωρίζει. Το μυστήριο που αποκαλύπτεται δεν δείχνει να στεναχωρεί τον Αντώνη που αγαπάει πολύ τον παππού του και δεν θα τον άλλαζε.
Ο ήρωας που με γοήτευσε είναι ο Αντώνης, γιατί είναι ένας πολύ τρυφερός δυναμικός και θαρραλέος χαρακτήρας, παρόλο που το αγνοεί και πολύ τυχερός που έχει έναν τέτοιο παππού με τόσες γνώσεις και εμπειρίες.
Το τέλος πραγματικά ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να φανταστώ. Μπορώ όμως να πω ότι ήλπιζα πως θα εμφανιζόταν η αληθινή μητέρα του μπαμπά του Αντώνη. Παρόλο το πολύ λυπηρό που συμβαίνει, όλες οι σκηνές με τον Αντώνη είναι πολύ συγκινητικές. Πολύ με συγκίνησε η σκηνή που ο Αντώνης πέταξε το ποίημα του που αναφερόταν στον παππού του στον λάκκο για τον τάφο του , μα πιο πολύ όταν ο Αντώνης είδε στο μπαλκόνι του ένα κατάμαυρο πουλί με λίγο άσπρο στο μπροστινό του μέρος που έμοιαζε με φουλάρι, όπως συνήθιζε να φοράει ο παππούς του και ο οποίος του είχε πει πως, αν φύγει από τη ζωή και δει ένα πουλί να πετάει, μπορεί να είναι η ψυχή του και τότε ο Αντώνης κούνησε το χέρι του στο πουλί που πέταξε μακριά. Αυτή η σκηνή βρίσκεται στην τελευταία σελίδα του βιβλίου που σίγουρα όποιος την διαβάσει θα συγκινηθεί πολύ!!
Αυτό το βιβλίο μπορώ να πω ότι ίσως είναι το καλύτερο από όσα έχω διαβάσει από τα βιβλία της κυρίας Άλκης Ζέη μέχρι τώρα και γι αυτό αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας!!!!!!!!! Αθανασία Τ.
Το βιβλίο Ο ψεύτης παππούς της Άλκης Ζέη με ενθουσίασε! Ειδικότερα με συγκίνησε το τέλος που θα ήθελα να είναι πιο ομαλό και πιο ευχάριστο.
Πάντως γενικά το υπόλοιπο περιεχόμενο του βιβλίου είναι καταπληκτικό! Κλεοπάτρα Τ.
Τι περίεργος παππούς και τι δύσκολο αυτό για τον εγγονό του! Ένας παππούς που θέλει να δώσει πολλά στον εγγονό του, που βαδίζει ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, στο παρελθόν και στο παρόν, στους ρόλους του και στον αληθινό του ρόλο, αυτόν του παππού... με τα μυστικά και τις αλήθειες του... Ένας παππούς που ζει! Ένας εγγονός που χαίρεται, αναζητά λύσεις για καλά φυλαγμένα μυστικά και θέλει να κερδίσει την αποδοχή του παππού του, ενός αλλιώτικου παππού... ενός ψεύτη παππού;
Ζήλεψα τη σκηνή που οι δυο τους, παππούς και εγγονός, κοιμούνται στο κατάστρωμα του πλοίου και το ταξίδι τους στο Παρίσι πλάι σε αναμνήσεις και γλυκά πρόσωπα του παρελθόντος, της νιότης... Ευαγγελία Ριτζαλέου, φιλόλογος
Το βιβλίο αυτό περιγράφει την σχέση ενός παιδιού, του Αντώνη, με τον παππού του... ή τουλάχιστον με αυτόν που γνώρισε ως παππού του.
Ο ήρωας που με γοήτευσε πολύ είναι ο παππούς, ο οποίος είχε ένα όμορφο και ενδιαφέρον παρελθόν ως ηθοποιός. Όμως, θα μου άρεσε να πάρω την θέση του Αντώνη, επειδή θα ήθελα πολύ να έχω έναν παππού σαν τον δικό του και να πηγαίνω μαζί του πολλά και όμορφα ταξίδια.
Το τέλος όμως του βιβλίου ήταν αναπάντεχο, γιατί, αφού είχε σημειωθεί βελτίωση στην υγεία του παππού, όλοι περίμεναν πως θα γύριζε πίσω... Βέβαια, το τέλος του βιβλίου ήταν πολύ συγκινητικό και ειδικά το σημείο όπου ο Αντώνης, μετά το θάνατο του παππού του, είδε ένα μαύρο περιστέρι, το οποίο έμοιαζε να φοράει ένα άσπρο φουλάρι στο λαιμό του...Θα προτιμούσα όμως ο παππούς να έβγαινε από το νοσοκομείο και να πήγαινε να μείνει μαζί με την οικογένεια του Αντώνη.
Από αυτό το βιβλίο δεν θα ξεχάσω ποτέ την αμοιβαία αγάπη του παππού και του Αντώνη, που, αν και "ψεύτικος" παππούς, ήταν αυτός που ήταν δίπλα του κάθε στιγμή και τον έπαιρνε μαζί του όπου και αν πήγαινε.
Οι σελίδες που κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον μου είναι εκείνες όπου αποκαλύφθηκαν η ταυτότητα της πραγματικής γιαγιάς του Αντώνη και η πραγματική συγγένεια με τον παππού του.