Εμφανίσεις: 412
Η ηρωίδα του βιβλίου της Άλκης Ζέη συνομιλεί με την Κωνσταντίνα, μια μαθήτρια του 1ου Γυμνασίου Δράμας. Τι έχουν, άραγε, να πούνε;
Όταν ζούσα στην Αθήνα, μέναμε δίπλα σε μια οικογένεια με ένα συνομήλικό μου κοριτσάκι, την Κωνσταντίνα. Σήμερα είναι 15 χρονών, σαν κι εμάς. Επιστρέφοντας στη Δράμα, χαθήκαμε, και προχθές μου έστειλε ένα γράμμα με την ιστορία της. Συγκλονίστηκα! Μου είπε να διαβάσω την ιστορία της και στους κολλητούς μου, μήπως και γλιτώσουν κάποιοι… Θα καταλάβετε τι εννοώ! Ακούστε:
Αγαπημένη μου Παναγιώτα,
Πέρασε αρκετός καιρός από τότε που φύγατε για τη Δράμα! Είναι αλήθεια πως μου έλειψες! Χάθηκα, διότι συνέβησαν πολλά στη ζωή μου! Θυμάσαι που η μαμά και ο μπαμπάς αποφάσισαν να φύγουμε για τη Γερμανία; Ε, λοιπόν φύγαμε. Είχα τόσο χαρεί για την καινούρια ζωή μας στη Γερμανία, που ούτε μου πέρασε απ’ το νου πως οι γονείς μου θα χώριζαν, κι ακόμη χειρότερα, ότι θα με έστελναν μόνη πίσω στην Ελλάδα να ζήσω με τη γιαγιά μου!
Ας πάρουμε τα γεγονότα απ’ την αρχή!
Ήμουν 13 χρονών. Όταν γεννήθηκα, μου είπαν πως πάλευα να ξεμπλέξω από…τις αράχνες, όπως είχε πει ο γιατρός που με πρωτοείδε! Σαν να το’ ξερε! Η γιαγιά μου, όταν με πρωτοείδε «λειψανάκι» με χαρακτήρισε. Από βρέφος φαινόταν ότι θα είμαι ένα φιλάσθενο παιδί!