Διηγήματα
Διηγήματα μαθητών και μαθητριών Γ΄ Γυμνασίου (2016-2017)
Κείμενα δημιουργικής γραφής, διαβάζοντας το διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη "Ζητείται ελπίς", Υπεύθυνη καθηγήτρια: Ευαγγελία Ριτζαλέου, φιλόλογος
τμήμα Γ2, Σάββας Π.
Διήγημα
Χτυπάει το ξυπνητήρι, ξυπνάω. Κάποτε ξυπνούσα από τις φωνές των παιδιών που γέμιζαν τις γειτονιές, μα όχι πια. Πρέπει να ξεκίνησα ορμητικός μάλλον. Βάζω λίγο ζεστό καφέ, κάθομαι στην πολυθρόνα, μια μικρή κουβερτούλα στα πόδια και το μόνο που ζητάω λίγη ησυχία για να διαβάσω την εφημερίδα μου.
Εξώφυλλο ο Κωνσταντίνος και το σιξπακ του, κάτι για μάνατζερ και τηλεσόους. Άσκοπο μελάνι βλέπω να χαραμίζεται πλέον στις εφημερίδες, καλύτερα να μην μας ενημερώνουν, έτσι και αλλιώς ξέρουμε τι περνάμε. Χάνω την ηρεμία μου βλέποντας αυτά, σκίζω την εφημερίδα, τζάμπα τα 4,50 ευρώ, καλύτερα να τα έδινα ώστε να αγοράσω αλήθεια.
Ανοίγω το ραδιόφωνο, βάζω τον αγαπημένο μου σταθμό, αντί για κλασσική μουσική, ρεπορτάζ και συνεντεύξεις από αυτούς που γύρισαν από το καρυδονήσι. Πoια ουσία, πoια λογική βλέπουν σε αυτά; Μας δημιουργούνται γνώσεις ή μάλλον ανοίγουν οι ορίζοντες μας. Ας μην το σχολιάσω θα γίνω επιθετικός μάλλον.
Πλησιάζει μεσημεράκι, έτοιμο φαγητό, η μουσική τέρμα, ευτυχώς πρόλαβα να αποθηκεύσω κάποια τρακς σε στικάκι, μουσική είναι αυτή που κυκλοφορεί. Βραδιάζει, φωνάζω την παρέα, λίγο κρασάκι για να φτιάξει την διάθεση, ανούσια κουτσομπολιά, αυτή γέννησε, ο άλλος παράτησε την άλλη, η άλλη παράτησε αυτόν. ΚΑΙ; Πότε θα σταματήσουμε να ασχολούμαστε με την ζωή των άλλων, αφού δεν έχουμε κανένα όφελος από αυτήν. Χάθηκαν οι καθρέφτες; Να κοιτάζεστε σε αυτόν και να λέτε όλα τα καλά και τα κακά του, αλλά να θυμάστε να είστε μόνοι όταν κοιτάζεστε σε αυτόν.
Το φώς πέφτει. Ο ύπνος ζυγώνει, εγώ λέω να πω καληνύχτα. Εσύ που ακούς τώρα μην μείνεις σαν τους άλλους. Κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου, για να γίνεις η διαφορά.