Χαμένες σελίδες ιστορίας
Οχυρό Ιστίμπεη, 20 Φεβρουαρίου 1941
Αγαπημένη μου Μαρία,
Έχει λίγες μέρες που έφυγα από κοντά σας. Η αγάπη σας μου δίνει δύναμη να συνεχίσω τον δύσκολο αγώνα μου μακριά σας, μακριά από σένα αγαπημένη μου και τα παιδιά μας. Προσπαθώ να προσαρμοστώ στη σκληρή καθημερινότητα της νέας μας αποστολής. Είμαι πια ένας υπερασπιστής των Oχυρών, ένας υπερασπιστής της Μακεδονίας μας, ένας υπερασπιστής της Ελλάδας μας. Εδώ, κάθε μέρα ξυπνάμε χαράματα και κάνουμε ασκήσεις ετοιμότητας, ώστε να μην μας πιάσουν οι Ναζί εξαπίνης. Είμαστε μόλις λίγα μέτρα μακριά από τα σύνορα με την Βουλγαρία, αλλά αυτό δεν μας φοβίζει. Θα τα καταφέρουμε! Θα περιμένω με λαχτάρα νέα σας.
Σ’ αγαπώ,
Γιάννης
Σέρρες, 27 Φεβρουαρίου 1941
Πολυαγαπημένε μου Γιάννη,
Μας λείπεις πολύ. Περιμένω με αγωνία, κάθε μέρα πάνω από το ραδιόφωνο, να μάθω αν οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα, αν πολεμάς ηρωικά ή αν… κείτεσαι στο χώμα! Μόνο και στην ιδέα, τρέμω! Στο σπίτι τα παιδιά ρωτάνε συνέχεια πότε θα επιστρέψεις. Είναι μικρά και δεν μπορούν να καταλάβουν… όχι ότι μπορώ εγώ δηλαδή. Τόσα παλικάρια χάνονται κάθε μέρα στα πέρατα της Γης, τόσο αίμα χύνεται, τόσα παιδιά μένουν ορφανά, τόσες γυναίκες χήρες. Κι όλα αυτά γιατί; Εξαιτίας ενός τρελού που νομίζει ότι όλος ο κόσμος τού ανήκει. Τέλος πάντων, είμαστε όλοι περήφανοι για σένα, εγώ, ο πατέρας σου, που θυμήθηκε τα νιάτα του, όταν πολεμούσε στους Βαλκανικούς και στον Μεγάλο Πόλεμο και η μητέρα σου. Γράψε όσο πιο γρήγορα μπορείς!
Σε φιλώ,
Μαρία
Οχυρό Ιστίμπεη, 10 Μαρτίου 1941
Αγαπημένη μου Μαρία,
Ήθελα πολύ να σας γράψω αλλά δεν είχα χρόνο. Εδώ σκάβουμε ορύγματα ώρες ολόκληρες, για να είμαστε έτοιμοι, όταν μας επιτεθούνε, και ο διοικητής μας έχει ορίσει τις θέσεις μάχης. Συνεχίζουμε τις ασκήσεις. Σήμερα κουβαλήσαμε και πυρομαχικά στο Οχυρό! Είναι δύσκολα εδώ κάτω, δεν μπορούμε να δούμε το φως του ήλιου και να μυρίσουμε καθαρό, φρέσκο αέρα. Παρόλ’ αυτά το ηθικό μας είναι στα ύψη. Θα τους κατατροπώσουμε! Εσείς τι κάνετε; Ο πατέρας, η μητέρα; Τα παιδιά ευτυχώς δεν αντιλαμβάνονται την κατάσταση. Δεν θα ήθελα να γνώριζαν και να μαύριζε η ψυχούλα τους, να τραντάζονταν με τον παραμικρό θόρυβο και να έτρεχαν να κρυφτούν από τον φόβο! Καλύτερα έτσι… Ελπίζω να έρθω σύντομα και να σας σφίξω στην αγκαλιά μου!
Με πολλή αγάπη,
Γιάννης
Σέρρες,16 Μαρτίου 1941
Γιάννη μου,
Ο αποχωρισμός μας γίνεται όλο και πιο αβάσταχτος όσο περνάνε οι μέρες! Προσεύχομαι κάθε μέρα να γυρίσεις σε εμάς σώος κι αβλαβής. Δεν μπορώ να σου κρύψω όμως ότι το βράδυ πριν πέσω για ύπνο, δεν παρακαλάω τον Θεό μόνο για σένα αλλά και για τον πατέρα σου. Ο πατέρας είναι βαριά άρρωστος. Πριν δυο εβδομάδες η Γεωργία ανέβασε πυρετό και καλέσαμε τον γιατρό. Λίγες μέρες αργότερα ο πατέρας άρχισε να βήχει και ανέβασε πυρετό. Το παιδί έγινε καλά, αλλά ο κυρ Γιώργης… χειροτέρεψε! Μην ανησυχείς, θα τον φροντίσουμε και θα γίνει περδίκι, να’ σαι σίγουρος! Ανυπομονούμε να σε ξαναδούμε! Τα παιδιά σού φυλάνε φαγητό για όταν επιστρέψεις! Δεν ξέρουν ότι δεν θα τρώγεται! Κάποια απ’ αυτά τα δίνω στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, όσο είναι φρέσκα. Κρυφά από τις μικρές, εννοείται! Θα περιμένουμε γράμματά σου!
Σ’ αγαπάμε,
Η οικογένειά σου
Οχυρό Ιστίμπεη, 22 Μαρτίου 1941
Πολύτιμή μου Μαρία,
Με λυπούν πολύ τα νέα του πατέρα. Και τι δεν θα ‘δινα για να ήμουν κοντά σας, να σας στηρίξω! Οι γονείς μου ήταν πάντα εκεί όταν τους είχα ανάγκη και τώρα εγώ δεν μπορώ να τους το ανταποδώσω! Στο Οχυρό η κατάσταση είναι καλή! Υπάρχει επάρκεια τροφών, πράγμα πολύ σημαντικό! Κάθε μέρα τρώμε την ιδανική μερίδα φαγητού, ώστε να είμαστε δυνατοί στην μάχη. Επίσης, μάθαμε τις νίκες των υπόλοιπων φαντάρων μας στην Αλβανία! Η περηφάνια μάς γεμίζει τις καρδιές για τα κατορθώματα τους! Οι Ιταλοί πραγματοποίησαν την εαρινή επίθεση παρουσία του δικτάτορά τους και ο στρατός μας τους αντιμετώπισε με επιτυχία! Τραγουδάμε συνέχεια το ‘’Κορόιδο Μουσολίνι’’ της τραγουδίστριας της νίκης, καμαρώνουμε! Βέβαια, όλοι πιστεύουν ότι ο Χίτλερ τώρα θα μας επιτεθεί για να υποστηρίξει τον Ιταλό που ρεζιλεύτηκε. Ό,τι και να γίνει, εμείς προετοιμαζόμαστε εντατικά. Δεν θα μας πιάσει εξ απροόπτου! Το νιώθω, σε λίγο καιρό θα σας πάρω στην αγκαλιά μου. Υπομονή και όλα θα γίνουν όπως τα θέλει ο Θεός! Έχω αισιοδοξία, αγάπη μου! Να μου τους φιλήσεις όλους!
Σας αγαπώ από τα βάθη της καρδιάς μου,
Ο σύζυγός σου
Σέρρες, 29 Μαρτίου 1941
Αγαπημένε μου Γιάννη,
Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ! Όσο περνάνε οι μέρες όλο και πιο πολύ τρέμω για σένα! Αν πάθεις κάτι, δεν θα το αντέξω. Η ζωή δεν θα μπορέσει να συνεχίσει δίχως εσένα! Πρέπει να σου πω ότι… ο πατέρας πέθανε! Τις τελευταίες του στιγμές μάς διηγιόταν ιστορίες από την παιδική σου ηλικία! Τα τελευταία του λόγια ήταν για σένα "Όταν έρθει το παιδί πίσω, δώστε του μια μεγάλη αγκαλιά από εμένα. Τον αγαπάω τόσο πολύ!". Είμαστε συντετριμμένες! Η Γεωργία νομίζει πως αυτή τον σκότωσε και δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Κλαίει όλη μέρα. Μέσα σε όλη αυτή την μαυρίλα, συνέβη και κάτι που μας γεμίζει με αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον! Η Ρίτσα έκανε τα πρώτα της βήματα! Η ζωή δεν τελειώνει με τον θάνατο κάποιου αγαπημένου σου προσώπου. Υπάρχουν και τα παιδιά που είναι το μέλλον! Εύκολο να το λες, όμως , δύσκολο να το κάνεις! Μακάρι να ήσουν εδώ εκείνη την στιγμή να την καμαρώσεις! Το μόνο που ελπίζω είναι να επιστρέψεις για να την βλέπεις μετά μια ζωή να περπατάει και να μεγαλώνει! Με την πρώτη ευκαιρία γράψε μου!
Σε φιλώ,
Μαρία
Οχυρό Ιστίμπεη, 4 Απριλίου 1941
Αγαπημένη μου Μαρία,
Ο πατέρας μου ήταν ο ήρωάς μου. Τον αγαπούσα και θα τον αγαπάω πάντα! Τον έχω μέσα στην καρδιά μου! Μακάρι να μπορούσα να ήμουν εκεί, να του σφίξω το χέρι και να του δώσω κουράγιο λίγο πριν το τέλος του, να του πω πως κι εγώ τον λατρεύω! Όταν έλαβα το γράμμα βούρκωσα, δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ελπίζω να με βλέπει από ψηλά, όταν θα μάχομαι εναντίον των εχθρών μας, όπως έκανε κι εκείνος, όταν ήταν στην ηλικία μου, και να γεμίζει με περηφάνια για τον γιο του! Λυπάμαι που δεν μπορώ να χαρώ τα πρώτα βήματα της μικρής! Καλά λένε ότι ένα καλό δεν έρχεται δίχως ένα κακό! Στο Οχυρό τις προηγούμενες ημέρες βλέπαμε Γερμανούς αξιωματικούς με Βουλγάρικες στολές πάνω στην μεθόριο! Κάνανε αναγνώριση εδάφους, σχεδιαγράμματα, φωτογράφιζαν το έδαφος, μετρούσαν αποστάσεις και επεσήμαναν τις θέσεις των πολυβολείων. Εμείς δεν αντιδρούσαμε, για να μην δώσουμε καμία αφορμή για πόλεμο. Από χθες δεν βλέπουμε καμία κίνηση των Γερμανών την ημέρα, αλλά την νύχτα ακούμε χτυπήματα των Γερμανών που εργάζονται μέσα στο δάσος. Κι εμείς εργαζόμαστε διαρκώς, για να βελτιώσουμε τα ορύγματά μας και τις θέσεις άμυνας. Το ηθικό μας είναι άριστο! Ο διοικητής μας Ταγματάρχης Πικουλάκης μάς λέει να μην ανησυχούμε και ότι οι εχθροί δεν μπορούν να περάσουν από το Οχυρό μας! Τραγουδάμε ηρωικά άσματα και τον εθνικό μας ύμνο. Γλυκιά μου Μαρία, σε παρακαλώ, μην φοβάσαι για εμένα! Αυτές τις γραμμές μπορεί να μην τις διαβάσεις ποτέ, να μην φτάσει ποτέ αυτό το γράμμα στα χέρια σου! Θέλω να ξέρεις, όμως, πως κάθε μέρα κοιτάζω τις φωτογραφίες των παιδιών και τη δική σου, ντυμένη νύφη, και παίρνω κουράγιο! Μην ξεχάσεις ποτέ πόσο σ’ αγαπώ!
Παντοτινά δικός σου,
Γιάννης
Αυτό ήταν το τελευταίο γράμμα. Τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου οι Γερμανοί επιτέθηκαν στα Οχυρά της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου! Ο Γιάννης πάλεψε ηρωικά υπό τις διαταγές του διοικητή του, για να μην περάσουν οι Γερμανοί στα πάτρια εδάφη. Τραυματίστηκε σοβαρά και τελικά υπέκυψε στα τραύματά του στις 7 Απρίλη. Ήταν ένας από τους 25 νεκρούς του Οχυρού. Λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, εμπιστεύτηκε στον διμοιρίτη του το γράμμα και του ζήτησε να το παραδώσει στη γυναίκα του. Στις 10 Απριλίου χτυπάει η πόρτα της οικίας του Γιάννη. Η Μαρία τρέχει να ανοίξει περιμένοντας τον σύζυγό της! Ο διμοιρίτης τής ανακοινώνει τα δυσάρεστα νέα και της δίνει το γράμμα! Λίγες μέρες μετά η Μαρία ανοίγει το γράμμα και το διαβάζει, με λυγμούς, για ώρες…
Μαρία-Άννα Καλτσίδου, μαθήτρια Β΄ Γυμνασίου