Ένα γράμμα, μια ιστορία ζωής...
Ο Αλέξανδρος είναι ένας από τους επιζώντες της μάχης στο Οχυρό Ιστίμπεη. Η κόρη του Ελπινίκη, 20 χρονών πλέον, τον ρωτάει τι έγινε στη γνωστή σε όλους μάχη... Μιλούσαν με γράμματα, καθώς μένανε σε διαφορετικές περιοχές. Έτσι, ο Αλέξανδρος τής έγραψε το παρακάτω γράμμα:
16 Σεπτεμβρίου 1972
Αγαπημένη μου Ελπινίκη,
Ήταν Απρίλιος του 1941, είχαμε 7 του μήνα, η μέρα που πραγματικά έδωσα ολη μου την ψυχή για την υπεράσπιση της Ελλάδας! Την προηγούμενη μέρα, στις 05:00 περίπου, οι Γερμανοί άρχισαν να μας βομβαρδίζουν. Νομίζω μια ώρα είχε περάσει μονάχα, όταν ξαφνικά άκουσα δυνατούς ήχους. Κοίταξα απο το μικρό παραθυράκι να δω τι γίνεται και τότε ήταν που αντίκρισα σμήνη αεροπλάνων να βομβαρδίζουν την επιφάνεια του Οχυρού. Ήμουν ταραγμένος αλλά και σοκαρισμένος .... η φωνή δεν έβγαινε από το στόμα μου. Ο Νίκος, που καθόταν στα δύο μέτρα μακριά μου, με ρώτησε τι έπαθα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, τα είχα χαμένα. Μέσα από τα δόντια, θυμάμαι χαρακτηριστικά να του λέω "Νίκο, ήρθαν, ήρθαν και θα μας καταστρέψουν". Η απορία και ... ο τρόμος ήταν γραμμένα στα μάτια του. Ήρθε να δει λοιπόν και εκείνος τι συμβαίνει. Άρχισε να φωνάζει, ενημέρωνε τους συμπολεμιστές μας. Μέσα σε λίγα λεπτά όλοι κολλημένοι στα παράθυρα. Ετοιμαζόμασταν να αμυνθούμε με όσο κουράγιο και ψυχική δύναμη μάς είχαν απομείνει. Γύρω λοιπόν στις 07:00 οι βομβαρδισμοί σταματάνε. Και εκείνη η ημέρα ήταν που έδωσα ολη μου τη ψυχή για την υπεράσπιση τα πατρίδας. Ότι ψυχικό απόθεμα είχα τις ημέρες εκείνες, δόθηκε στον αγώνα. Πολλές προσπάθειες πολιορκίας του οχυρού μας απο τους Γερμανούς απέτυχαν. Άνθρωποι πολλοί έπεσαν νεκροί την ημέρα εκείνη, οι Γερμανοί στο μυαλό μας ήταν ηττημένοι. Όμως, κάναμε μεγάλο λάθος.
Όλα πήγαιναν καλά. Όποια επίθεση και αν δεχόμασταν, καταφέρναμε κάθε φορά να την αποκρούσουμε.Το γερμανικό στράτευμα όμως είχε βρει και πάλι τον τρόπο ώστε να μας βγάλει ηττημένους για ακόμη μια φορά. Χωρίς καν να καταλάβω τον τρόπο οι γερμανοί μάς διοχέτευαν ασφυξιογόνα αέρια, καπνογόνα, βενζίνη, κροτίδες, δέσμες δυναμίτιδας και εκρηκτικές ύλες μέσα στις στοές, κάνοντας έτσι την όλη κατάσταση ανυπόφορη. Το βράδυ της 7ης Απριλίου του 1941 μού σημαδεύει τη ζωή από τότε, εικόνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Πυροβολισμοί, καπνογόνα, κροτίδες, βομβαρδισμοί, αεροπλάνα. Όλα ένα χάος γύρω μας. Άψυχα σώματα έπεφταν στο πεδίο μάχης. Άσχημο πράγμα ο πόλεμος. Όλοι μεταξύ μας αδέρφια, ανεξαρτήτως εθνικότητας, ήμασταν αδέρφια όμως κυριολεκτικά αλληλοσκοτωνόμασταν. Είτε εμείς, είτε αυτοί νικούσαμε, και πάλι χαμένοι βγαίναμε όλοι. Στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές παρα μόνο ηττημένοι. Τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα πλήγμα για την ανθρωπότητα. Όμως, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν ήμουν εκεί για να κρίνω παρά μόνο για να παλέψω, να πολεμήσω και να σώσω την πατρίδα μου.
Αρκετές ώρες μετά, ένα κοντινό οχυρό δηλώνει πως παραδίνεται. Είχαμε μείνει μόνο εμείς, νομίζω. Όλοι ξέραμε πως είχε έρθει το τέλος της μάχης. Όλοι ξέραμε πως η ήττα ήταν πλέον βέβαιη. Όμως, δεν πάψαμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Συνεχίσαμε..... Στις 7 ακριβώς το απόγευμα υποχρεωθήκαμε να αποχωρήσουμε, εξαιτίας των ασφυξιογόνων αερίων που είχαν διοχετευθεί στις υπόγειες στοές και της φλεγόμενης βενζίνης που χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί.
Αξιωματικοί και οπλίτες, λυπημένοι και εξαντλημένοι, αποχωρήσαμε από το πεδίο της μάχης, ύστερα από έναν αγώνα που δώσαμε με όλη, μα όλη μας την ψυχη. Ήμασταν περήφανοι όμως, είχαμε υπερασπιστεί την πατρίδα μας με όλο μας το είναι. Μας πηγαν σε βουλγαρικά εδάφη, όπου κρατηθήκαμε υπό άθλιες συνθήκες. Ο Νίκος όμως δεν άντεξε τον περιορισμό, ήθελε να φύγει επιτέλους να πάει στη γυναίκα, την μάνα και το παιδί του.Έκανε μια απόπειρα να φύγει κρυφά από εκεί μέσα, το βράδυ της 8ης Απριλίου. Τελικά, αφεθήκαμε ελεύθεροι στις 9 Απριλίου του 1941... όλοι έκτος του Νίκου.
Τον έψαξα αφού έφτασα Ελλάδα, επί ένα ολόκληρο μήνα.... Ρωτούσα γνωστούς, φίλους και συγγενείς. Η Ελένη, η γυναίκα του Νίκου, με βοήθησε όσο μπορούσε καθώς και εκείνη περνούσε τη δική της θλίψη. Στις 13 του Αυγούστου, βρήκα επιτέλους τον Νίκο, το μνήμα του Νίκου. Το βράδυ που προσπάθησε να ξεφύγει δεν έφυγε τελικά μόνο από το κτίριο που ήμασταν κρατούμενοι αλλά και από τη ζωή... Επί ένα ολόκληρο χρόνο ντρεπόμουν να κοιτάξω στα μάτια το παιδάκι του, ένα τρίχρονο αγοράκι που έχασε τον πατέρα του. Ένιωθα τύψεις. Βλέπεις... νόμιζα πως ήταν δικό μου το λάθος που δεν τον απέτρεψα, δεν τον σταμάτησα... Πίστευα ότι η οικογένεια αυτή ζούσε τον θρήνο της εξαιτίας μου. Λίγα χρόνια αργότερα, η μητέρα του Νίκου έφυγε για να αναπαυθεί η ψυχή της, να δει τον μονάκριβο γιο της.
Οι νεκροί ήταν 25, ανάμεσα τους άνθρωποι σπουδαίοι, και ανάμεσα τους ήταν ο Νίκος, ο παιδικός μου φίλος.
Βράδυ της 8ης Απριλίου 1941 ένα βράδυ που δεν θα ξεχάσω ποτέ....
Με πολλή αγάπη,
Ο μπαμπάς
Λυδία Παπουτσή, μαθήτρια Β΄ Γυμνασίου