Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ
5 Απριλίου 1941
Αγαπητή μου Ωραιοζήλη
Βρίσκομαι στο οχυρό Ρούπελ. Κυβερνάει η ησυχία. Μόνο που αυτη η ησυχία δεν ειναι γαλήνια, όπως όταν καθόμασταν στην βεράντα νωρίς το πρωί. Αντιθέτως, είναι πνιγμένη απο την ανασφάλεια, τον φόβο και τη μοναξιά των στρατιωτών. Δεν αντέχω άλλο αυτήν την αγωνία... Να ξέρεις πως με το που θα γυρίσω θα σε παντρευτώ, με παπά και με κουμπάρο. Και το παιδάκι που περιμένουμε... άμα είναι κοριτσάκι, να το ονομάσουμε, όπως την μητέρα μου, τη συγχωρεμένη. Οι ώρες κυλάνε αργά με τον τρόμο να κορυφώνεται. Γνώρισα και έναν στρατιώτη, τον Νικήτα. Είναι γενναίος σαν τον Έκτορα και έξυπνος σαν τον Οδυσσέα. Θα σου τον γνωρίσω, όταν επιστρέψουμε. Είμαι σίγουρος πως θα τον συμπαθήσεις πολύ.
Με αγάπη
Φίλιππος
6 Απριλίου 1941
Γλυκιά μου Ωραιοζήλη
Τα πράγματα δυσκολεύουν... Σήμερα κατα τις πέντε τα ξημερώματα οι Γερμανοί μάς επιτέθηκαν! Δεν θυμάμαι πολλά... Όμως αυτο που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι τον λοχαγό με την επιβλητική του φωνή να φωνάζει « στις θέσεις σας!» Τότε άρχισαν να μας βομβαρδίζουν, οι νεκροί πολλαπλασιάζονταν... Οι πόλεμοι και οι μάχες που διαβάζαμε στα βιβλία δεν επαληθεύουν τον πραγματικό, τον ζωντανό πόλεμο. Ευτυχώς είμαι καλά! Δεν τραυματίστηκα! Το φυλαχτό που μου βάζεις πάντα στο εσωτερικό της μπλούζας μου με έσωσε. Αυτή τη στιγμή είμαι κρυμμένος, για να βρω λίγο χρόνο να σου γράψω. Θέλω να προσέχεις και να μην κυκλοφορείς πολύ έξω, μόνο για τα απαραίτητα. Για εμένα μην ανησυχείς, θα τα καταφέρω πάση θυσία!
Με πολλή αγάπη
Φίλιππος
Μία εβδομάδα αργότερα, ο Νικήτας, ο φίλος του Φίλλιπου, καταφτάνει στο κατώφλι του σπιτιού της Ωραιοζήλης. Κοντοστέκεται λίγη ώρα έξω απο την πόρτα και μετά απο λίγο βρίσκει το θάρρος να χτυπήσει το σκουριασμένο ρόπτρο. Αμέσως ανοίγει με ορμή την πόρτα μια δεσποινίς, η Ωραιοζήλη! Ο στρατιώτης είχε μείνει έκθαμβος. Όμως, μόλις τον αντίκρισε, τα μάτια της σκοτείνιασαν. Δεν αντάλαξαν κουβέντα, δε χρειαζόταν. Η ησυχία μιλούσε από μόνη της, εκφράζοντας τον πόνο, την απώλεια, τα δεινά του πολέμου. Ο Νικήτας, με κατεβασμένο το κεφάλι και το χέρι του να τρέμει, της έδωσε το τελευταίο γράμμα του αρραβωνιαστικού της που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Το είχε βρει στα χέρια του σφιγμένο. Η Ωραιοζήλη δεν άντεξε πολύ, το πήρε και με αργές κινήσεις το ξεδίπλωσε. Αμέσως, ξεκινησε να το διαβάζει ψιθυριστά με τον φόβο να φωνάζει στη φωνή της...
7 Απριλίου 1941
Ωραιοζήλη μου
Ελπίζω να είσαι καλά. Το ξέρω πως θα γίνω φορτικός, αλλά σε παρακαλώ πάρα πολύ πρόσεχε. Η κατάσταση που περνάμε δεν είναι αστείο, ούτε ένα παιδικό παραμύθι που γνωρίζεις το τέλος « Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Εμείς δε γνωρίζουμε το τέλος, ούτε αν ο πρίγκιπας τελικά θα συναντήσει την πριγκίπισσα, και ποτέ δεν θα το καταφέρουμε. Πάντα θα υπάρχει μια λεπτομέρια που θα μας διαφεύγει. Συγνώμη αν γίνομαι δυσάρεστος. Όμως, καμιά φορά πρέπει να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, να μην κρυβόμαστε πίσω απο μια ψευδαίσθηση, μια ονειροπόληση. Δεν στα λέω όλα αυτά από κακία, αλλά επειδή σε νοιάζομαι και σε αγαπώ. Θα είμαι πάντα στο πλευρό σου. Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία για αυτό και εγώ θα ελπίζω μέχρι την τελευταία μου ανάσα...
Χριστίνα Λαλέ, μαθήτρια Β΄ Γυμνασίου